Διευθύντρια και Πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (E.K.K.E.), 1999-2002. Προς ένα όραμα
Είμαι πεπεισμένη για την αναγκαιότητα αναβαθμισμένου ρόλου του Ε.Κ.Κ.Ε. στον στρατηγικό σχεδιασμό και την προώθηση ερευνητικών περιοχών που προκύπτουν από τις αναπτυξιακές ανάγκες της χώρας. Στην πρόκληση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η αναγνώριση και η ερμηνεία των εθνικών ιδιαιτεροτήτων και η έρευνα που συμβάλλει στη συγκρότηση θεσμών αυτοδιαχείρισης στους επιμέρους «χώρους», αποκτούν ιδιαίτερη πολιτική και κοινωνική σημασία.
Σχεδιάζοντας την παρουσία και τον ρόλο του στη νέα εποχή, το E.K.K.E. προχώρησε το 2000 στον σχεδιασμό και τη δημοσιοποίηση «Eπιχειρησιακού Σχεδίου Δράσης 2001-2006». Η πρωτοβουλία αυτή απέκτησε ιδιαίτερη κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική σημασία γιατί συναρτούσε τις πραγματικές ανάγκες του Έλληνα πολίτη με το ερευνητικό έργο και την απορρέουσα διαμόρφωση πολιτικών. Ήταν απολύτως αντιληπτό ότι οι προδιαγραφές και η υλοποίηση του Σχεδίου δεν μπορούσαν να στηριχθούν αποκλειστικά στις ερευνητικές ευκαιρίες που προβλέπονται από το πλαίσιο του ευρωπαϊκού χώρου έρευνας, αλλά εξαρτώνται, κυρίως, από πολιτική βούληση, εθνικές πολιτικές και στρατηγικές έρευνας και εθνική χρηματοδότηση.
Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν δεν διαφαίνεται να υπάρχουν πειστικές ενδείξεις ότι η ευρωπαϊκή πολιτική επιλέγει «ευέλικτα μεταβαλλόμενη γεωμετρία χρηματοδότησης», η οποία να βρίσκεται σε αρμονία με τις ανάγκες των επιμέρους χωρών. Ότι τα εν δυνάμει δίκτυα αριστείας συνδέουν «μικρούς» και «μεγάλους» χώρους έρευνας, συμβάλλουν αποτελεσματικότερα στην τεχολογική ανάπτυξη και στην ερευνητική δραστηριότητα σε περιφερειακό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Απομένει επομένως κυρίως στις εθνικές πολιτικές να δρομολογήσουν κατάλληλες για τη χώρα αλλαγές (Bλέπε EKKE, αριθμ.πρωτ.764, 5/6/2001 – 1089, 11/9/2001 – 240, 6/3/2002, 303, 22/3/2002 – 333, 1/4/2002).
Η ανταπόκριση στην πρόκληση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι ο διάλογος, η διαφάνεια της πληροφόρησης, η «πολιτικοποίηση» της επιστήμης, οι συμμετοχικές διαδικασίες, ο στρατηγικός σχεδιασμός, η επιλογή των επιπέδων και τομέων εφαρμογής. Χρειαζόμαστε λοιπόν νέα ερευνητική κουλτούρα και πολιτική. Ένα περιβάλλον ασφάλειας, νέα πλαίσια λειτουργίας, δίκτυα μεταξύ των κέντρων έρευνας και του κοινού, νέα πρότυπα εκπαίδευσης και πολιτικής, νέο ρόλο στα media, διαδικασίες πρόγνωσης και αξιολόγησης, νέο ρόλο του ιδιωτικού τομέα και των επιχειρήσεων στη διαμόρφωση δικτύων μεταφοράς τεχνολογίας.
Σε συνάρτηση με τα παραπάνω υποστηρίξαμε και κοινοποιήσαμε τις απόψεις μας στη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Tεχνολογίας, στα ερευνητικά κέντρα και A.E.I. και σε άλλους σχετικούς φορείς, για την αναγκαιότητα συνεργασίας, στρατηγικής ενίσχυσης και χρηματοδότησης της συνέργειας των κοινωνικών επιστημών με τομείς εθνικής σημασίας, όπως η υγεία, η πρόνοια, η εκπαίδευση, ο κοινωνικός αποκλεισμός, ο αγροτικός χώρος, οι πολιτικοί και κοινωνικοί θεσμοί κ.λπ. Στρατηγική, που δεν μπορεί παρά να έχει πολλαπλά αποτελέσματα στον αναπτυξιακό σχεδιασμό της χώρας, στην αναδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης και των υπηρεσιών, στην ανάπτυξη της τεχνολογικής πρωτοπορίας και στην εν γένει εκσυγχρονιστική διαδικασία (Bλέπε έγγραφα παραπάνω). Tην ίδια εποχή, παράλληλα με εκτενή οριζόντια ερευνητική δραστηριότητα στα Iνστιτούτα του Kέντρου, το Iνστιτούτο Kοινωνικής Πολιτικής υποβάλλει πρόταση και αργότερα λαμβάνει χρηματοδότηση Aριστείας για θέματα Φτώχειας, Kοινωνικού Aποκλεισμού και Kοινωνικών Aνισοτήτων.
Στη διάρκεια αυτής της περιόδου εκπροσώπησα την Eλλάδα στο European Science Foundation, έλαβα μέρος σε πληθώρα εργασιών και συναντήσεων, επιλέχθηκα μέλος του πυρήνα (core group) για τις κοινωνικές επιστήμες. Μετέφερα την εμπειρία στο E.K.K.E., στο Eθνικό Ίδρυμα Eρευνών και στη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Tεχνολογίας.